Zarówno skrzypionka zbożowa, jak skrzypionka błękitek.
Skrzypionki najchętniej atakują pszenicę, jęczmień, żyto i owies, a największe straty powodują w zasiewach zbóż jarych.
Chrząszcze powodują uszkodzenia liści w postaci wąskich, podłużnych otworów, rozmieszczonych wzdłuż nerwów.
Larwy wyjadają tkankę miękiszową między nerwami aż po dolną skórkę liści, tworząc charakterystyczne podłużne okienka, nie uszkadzając dolnej skórki liścia. Początkowo żerują na dolnych liściach, a z czasem przemieszczają się na wyższe partie roślin.
Żerowanie larw powoduje zmniejszenie powierzchni asymilacyjnej liści i przyczynia się do obniżenia plonu. W miejscach uszkodzeń tkanek liści, a także na pozostawianym przez larwy śluzie i odchodach łatwo mogą się rozwijać patogeny chorobotwórcze.
Próg ekonomicznej szkodliwości, którego przekroczenie jest wskazaniem do ich chemicznego zwalczania to:
Wśród substancji czynnych zarejestrowanych do zwalczania skrzypionek są: alfa-cypermetryna, cypermetryna, deltametryna, lambda-cyhalotryna, zeta-cypermetryna.
Dokonując wyboru insektycydu, należy uwzględnić temperaturę otoczenia, w której najskuteczniej działa oraz okres karencji i prewencji, a także dokładnie zapoznać się z etykietą jego stosowania w konkretnym gatunku.
Oprac. Katarzyna Sitek
PODR Boguchwała